परीकथा ३ – दिड वर्ष

 

३१ ऑगस्ट २०१५

सध्या आमच्याकडे रोज डंबशेराजचा खेळ चालतो.
जीभ बाहेर काढून ती बोटाने त्यावर टिकटिक करते, तेव्हा तिला जेली नाहीतर चॉकलेट खायचे असते.
हाताने हवेत गोल गोल रेघोट्या मारते, तेव्हा पाटीवर खडू गिरवायचा असतो.
जेव्हा तोच हात वायपरसारखा फिरवते, तेव्हा ते गिरवलेले साफ करायला डस्टर हवा असतो.
फोन हवा असल्यास हात कानाला लावते, तर झोपायचे असल्यास तसाच हात कानाला लावत मान झुकवते. (गधडी झोपत काही नाही ती गोष्ट वेगळी)
सकाळी आंघोळ करायचा मूड होतो, तेव्हा डोक्यावर तेल किंवा शॅंपू चोळल्यासारखे करते.
दूध असो वा पाणी, अभ्यासाचे पुस्तक असो वा खेळण्यातला घोडा.. प्रत्येकाच्या खाणाखुणा ठरलेल्या आहेत.
छोटा बॉल आणि मोठा बॉल यांच्याही खुणा वेगवेगळ्या आहेत.
ईतकेच नाही तर कुठले विडीओ सॉंग लावायचे, हे देखील त्या त्या गाण्यातील सिग्नेचर स्टेप्सवरून ठरवले जाते.
एकदा ‘लहान माझी बाहुली’ गाणे लावावे म्हणून चक्क बाहुली ऊचलून आणलेली..
नाही म्हणायला कधीतरी अचानक एखादा शब्द उच्चारते, पण तो ठरवून रीपीट काही करता येत नाही.
त्या दिवशी तिला फ्रिजमधून काहीतरी हवे होते, काय हवे होते याची आम्हाला कल्पना होती. पण आता ते ईशार्‍यांनी कसे सांगते या कुतुहलापोटी मुद्दामच विचारले, “बाबड्या काय हवेय?”
तर सरळ तोंडातून शब्दच उच्चारले.., “चीज!”
आम्ही पुन्हा पुन्हा विचारले, तर तिने पुन्हा पुन्हा ‘से चीज’ केले.
गेले कित्येक दिवस आम्ही, ‘आधी मम्मी की आधी पप्पा’ याची वाट बघतोय, पण गधडी खाऊची वस्तू बरोबर बोलू लागली. या बाबतीत ही मुलगी कन्फर्म आईवरच गेलीय 🙂

.
.

७ सप्टेंबर २०१५

सोफ्याच्या हातावर, खुर्चीच्या दांड्यावर..
बेडच्या काठावर, पिठाच्या डब्ब्यावर..
अन पुढच्या वर्षी खांद्यावर ..
आमच्या घरातून एक गोविंदा निघायचे फुल्ल चान्सेस आहेत 🙂

.
.

१० सप्टेंबर २०१५

तेच तेच घर आणि तीच तीच माणसं, आम्हाला बोर होतात.
आता आम्ही माणसं तर बदलू शकत नाही, आणि घरही दुसरे शोधू शकत नाही.
म्हणून आम्ही घरातल्या घरातच बदल करतो.
बेडरूममधले कपड्याचे कपाट, खेचत खेचत हॉलमध्ये आणतो.
हॉलमधील टीपॉय, सरकवत सरकवत किचनमध्ये सोडतो.
खेळण्यांचा तर जन्मच इथे तिथे भिरकवायला झाला असतो.
तेच हाल आम्ही खुर्च्यांचेही करतो.
कधी पाटावर धाड पडते, तर कधी झाडूवर.
सकाळी जो घराचा नकाशा असतो, तो रात्र होईस्तोवर बदलला असतो.
मॉरल ऑफ द स्टोरी काय,
तर सिविल ईंजिनीअरच्या घरी ईंटरीअर डिजाईनर जन्माला आलीय. 🙂

.
.

११ सप्टेंबर २०१५

आजकाल संध्याकाळी ऑफिसमधून घरी आल्यावर, परी हाताला धरून मला हॉलमध्ये नेते आणि पंख्याखाली बसवते.
नाही, हवा खायला नाही. तर ती तिची अभ्यासाची जागा आहे.
हातात खडू सोपवते आणि पाटी समोर धरते. रोज आम्हाला चित्ररुपात, आमचा फॅमिली ट्री काढायचा असतो.
आधी परी, मग मम्मी, मग पप्पा.. मागाहून मावश्या, आज्जी आजोबा.. एकापाठोपाठ एक सारे चेहरे, त्या दहा बाय अठराच्या पाटीवर जमा होतात. मग खेळता खेळता अभ्यास म्हणून मी एकेक अवयव उच्चारून रेखाटतो. आता परीचे डोळे, परीचे कान, परीचे नाक, कपाळावरची टिकली आणि सर्वात शेवटी केसांचे फर्राटे मारून चेहर्‍याला पुर्णाकार देतो. पण तिचे समाधान काही होत नाही. ‘पिक्चर’ अभी बाकी है मेरे दोस्त, म्हणत स्वताच्या गालाला हात लावते अन मला गाल रेखाटायला सांगते.
मग काय! कधी मिश्या काढल्या जातात, तर कधी दाढी काढली जाते. तर कधी चेहर्‍यावरच्या त्या मोकळ्या जागेत गोलमटोल टमाटर काढले जातात. पण देवाss या टू डायमेंशनल चित्रामध्ये गाल कसे काढतात हे मला आजवर समजले नाही.
सरतेशेवटी तिचाच गालगुच्चा घेऊन वेळ मारून नेतो. 🙂

.
.

१३ सप्टेंबर २०१५

देवावर माझा विश्वास तसा कधीच नव्हता..
आजही नाहीयेच!
पण भूतांवर मात्र हळूहळू बसू लागलाय..
रोज सकाळ संध्याकाळ ती आमच्या अंगात येतात 🙂

.
.

१५ सप्टेंबर २०१५

घोड्यावर बसून फिरायचे दिवस गेलेत..
आता घोड्यालाच उचलून फिरवायचे दिवस चालू झालेत.
कधी आम्ही त्याला पाणी पाजतो, तर कधी त्याच पाण्याने आंघोळ घालतो.
कधी प्रेमाने त्याचे तोंड चाटतो, तर कधी थाडथाड थोबाडात मारतो.
त्याची इच्छा असो वा नसो, त्याला काही ना काही अगम्य भाषेत सुनावत राहतो.
आधी तो आम्हाला या घरातून त्या घरात न्यायचा, आता आम्ही त्याची आयाळ पकडत इथून तिथे फरफटत नेतो.
असे वाटते, एका मुक्या प्राण्याने दुसर्‍या मुक्या प्राण्याशी कसे वागावे याचे कायदेकानून बनवायची वेळ आलीय 🙂

.
.

१७ सप्टेंबर २०१५

लहान मुले शक्यतो दाढीवाल्यांना घाबरतात. आमच्याकडे अर्थातच उलटे आहे. कारण दाढीवाला प्रेमळ बाबा घरातच आहे.
तरी परी लहान असताना जेव्हा पहिल्यांदा मी दाढी काढून तिला दर्शन दिले होते. तेव्हा माझे सटासट रूप पाहताच, रडून रडून नुसता धिंगाणा घातलेला. तिची ओळख पटावी की मीच तिचा बाबा आहे म्हणून नेहमीच्या वाकुल्या करून दाखवाव्या लागलेल्या. अर्ध्या तासाने मला नेहमीसारखे घरच्या कपड्यांमध्ये वावरताना बघून जवळ तर आलेली, पण उचलून घेताच कितीतरी वेळ संशयिताच्या नजरेने माझ्या चेहर्‍याकडे बघत होती.
आज पुन्हा एकदा दोनअडीज महिन्यांची वाढलेली दाढी साफ केली. पण आज मात्र मला बघताच आनंदाने बागडू लागली. कदाचित तिला समजले असावे. दाढी असो वा नसो, त्यामागचा माणूस तसा चांगला आहे 🙂

.
.

१९ सप्टेंबर २०१५

आज आमचा ढाई फुटीया देढ वर्षांचा झाला 🙂

आजपासून “नया दौर” सुरू
घोड सवारी बंद, आणि सायकलिंग चालू 🙂

Birth Day Gift – सायकल
courtesy – परीच्या मावश्या

.
.

२५ सप्टेंबर २०१५

सध्या आमच्याकडे “अफगाण जलेबी” गाणे फुल्ल हिट आहे
आणि जिला त्यावर नाचायला आवडते तिला ती उपमा सूटही होते.

एकाचवेळी जिलेबीचा गोडवा आणि तालिबानी आतंकवाद, हे तीच जमवू शकते. 🙂

.
.

२६ सप्टेंबर २०१५

लोकांनाही काय एकेक उपमा सुचतील काही नेम नसतो ..
काल परी बरोबर नरेपार्कच्या गणपतीदर्शनाला गेलो होतो. तिथेच जत्राही भरली होती. तूफान गर्दी होती. पण त्या गर्दीतही मिळेल त्या जागेत ती बागडत होती. साहजिकच तिच्या पाठी पाठी मी देखील होतोच. असेच ती धावत धावत एका बायकांच्या ग्रूपसमोर आली. त्यातल्या एका बाईची नजर पडताच ती ईतरांना म्हणाली, “ए बघा ही कसली बाहुलीसारखी आहे”. दुसरीही तिचीच री ओढत म्हणाली, “हो ग्ग, अगदी बाहुलीच दिसतेय”. तिसरी सुद्धा पटकन बोलून गेली, “अय्या हो खरंच ग.. पांढर्‍या मैद्याची पिशवीच जणू” … खरंच, लोकांना काय उपमा सुचतील काही नेम नसतो. हे कौतुक आहे की टोमणा, त्यावर पलटून स्माईल द्यावी की रागानेच बघावे, मला क्षणभर समजेनासे झालेले 🙂

.
.

२८ सप्टेंबर २०१५

परवा रात्री उशीरा बाहेरून हादडून घरी आलो. परीलाही कधी नव्हे ते थोडेसे चॉकलेट खाऊ घातले होते. कुठून तिला सुचले देवास ठाऊक, पण ब्रश करायचा आहे म्हणत माझ्याकडे हट्ट करू लागली. मी म्हटले, ठीक आहे. तसेही रात्रीचे चॉकलेट खाणे झाले आहे, तर ब्रश करणे फायद्याचेच ठरेल. पण हा हट्ट पुरवताच तिची पुढची फर्माईश, मी सुद्धा तिच्यासोबत ब्रश करावा. काय करणार, नाईलाजाने घेतला ब्रश हातात. तसेही हे आमच्या सुट्टीचे रूटीनच आहे. दोघे सकाळी अकरा बारा वाजता एकत्र उठणार आणि आआ आआ करत सोबत ब्रश करणार. पण म्हणून रात्रीचा ब्रश !! याआधी स्वत:साठी म्हणून रात्रीचा ब्रश कधी केला होता ते आठवत नाही, पण लहानपणी सकाळचाही ब्रश करायचा आळस म्हणून खोटे खोटेच ब्रश ओला करत, आईला झाला माझा ब्रश करून म्हणत फसवल्याचे आठवतेय. त्यामुळे अश्यावेळी कधी कधी बरंच वाटते, की पोरगी सर्वच ‘गुण’ बापाचे घेत नाहीये. 🙂

 

 

परीकथा २ – (सव्वा ते दीड वर्ष)

२० जुलै २०१५

लहान मुले खरंच किती निरागस असतात..
जिथे गल्ली क्रिकेटमध्ये सारे जण बॅटींगसाठी मरत असतात,
फिल्डींग करतानाही आपली बॅटींग कधी येणार याचीच वाट बघत असतात,
अगदी टॉसही जिथे कोणाची बॅटींग पहिली असणार, हे ठरवण्यासाठीच उडवला जातो,
तिथे आमची परी बॅट पप्पांच्या हातात देते आणि स्वत: बॉलिंग टाकायला धावते.
खरंच., लहान मुले किती निरागस असतात 🙂

.
.

२२ जुलै २०१५

कधी तिला शांत करणे अशक्य होते, तेव्हा शेवटचा मार्ग म्हणून आम्ही तिला जेली देण्याची लालुच दाखवतो. फ्रिज उघडून, झाकण सरकवत डबा तिच्यासमोर धरतो. रंगीबेरंगी जेली तिच्यासमोर लखलखत असतात. प्रत्येक रंगाची, प्रत्येकी एक वेचावी असा मोह कित्येकदा खुद्द मला होतो. पण ती मात्र जराही हावरटपणा न दाखवता एक आणि एकच जेली उचलते. किती कौतुक वाटते तिचे..
पण आज मात्र जेलीचा रिकामा होत जाणारा डब्बा पाहून सहज जाणवले, नेमकी एकच जेली उचलणे ही तिची स्ट्रॅटेजी तर नसावी?
कारण तिने पहिल्याच वेळी जर मूठ मारली असती, तर कदाचित जेली जेली हा खेळ आम्ही तिथेच थांबवला असता 🙂

.
.

२ ऑगस्ट २०१५

मॉलच्या गजबजाटात फिरण्याची मला फारशी आवड नाही, पण परीबरोबर मॉलमध्ये फिरणे एक धमाल असते. चावी दिलेले खेळणे जसे चावी सोडताच तुरूतुरू पळते, तसे तिला मोकळीक देताच क्षणार्धात सुसाट सुटते. कानात वारे शिरलेले वासरूच जणू. त्यानंतर जो दंगा घालते त्याचे वर्णन शब्दात करणे अशक्यच. त्यासाठी मॉलमधील सीसीटीव्ही फूटेजच बघावे लागेल.

तिच्यापाठी पळताना आपलीही दमछाक होत असली, तरी यातही एक फायदा आहेच. तिला रोज फिरायला घेऊन गेल्यास तिच्या आईला वेगळ्या डाएटींगची गरज भासणार नाही. वजन असेच अर्धे होईल.
माझा तर आज जीव अर्धा झाला… 🙂

.
.

४ ऑगस्ट २०१५

चप्पल म्हणजे खाऊ नसतो,
हे कसे बसे समजावून झालेय..

चप्पल म्हणजे खेळणे नसते,
हे देखील मोठ्या मुश्किलीनेच समजावलेय..

सध्या आपल्या पायात आपलीच चप्पल घालायची,
मम्मी किंवा मावश्यांची नाही, हे समजवायचे प्रयत्न चालू आहेत..

तर टेडीला चप्पल घालायची गरज नसते, हे कसे समजवायचे आम्हालाच समजत नाहीये..

काही का असेना.. एक मात्र समजून चुकलोय,
चप्पल म्हणजे खजिना नसला तरी त्याला कडीकुलुपातच ठेवणे योग्य आहे.. 🙂

.
.

५ ऑगस्ट २०१५

एखादी गोष्ट तिच्या मनात नाही तर ती आपल्या बापाचेही ऐकणार नाही.
एखादी गोष्ट तिला करायचीच असेल तर ‘नाही’ म्हणायचीही सोय नाही.
तरीही कश्याला नाही म्हटलेच,
तर हट्टीपणा दाखवत ते आणखी जास्त करणार.

कधी कधी या हट्टीपणाची परीसीमा आणि आपल्या सहनशक्तीची मर्यादा एकाच वेळी ओलांडली जाते, की तिला धरून बदडून काढावेसे वाटते.

पण काय करणार, गधडी अजून बोलायला लागली नाही,
तर ‘मुक्या प्राण्यांवर दया करा’ तत्वाला अनुसरून काही करताही येत नाही. 🙂

.
.

८ ऑगस्ट २०१५

फादर्स डे आऊट..!
स्थळ आपले तेच, गेल्यावेळचाच मॉल.
पण फरक हा की आज परी फक्त तिच्या पप्पांनाच घेऊन फिरायला गेली होती. नुसते फिरायला घेऊन नाही गेली तर फिरव फिरव फिरवला. परी पुढे पुढे, आणि खांद्यावर सॅक लटकवलेले पप्पा मागे मागे. जिथे कठडा दिसेल तिथे आम्ही चढायचो, जिथे बसकण मारावीशी वाटेल तिथे आम्ही बसायचो. आपल्या सोबत पप्पांनाही बसवायचो. आईसक्रीम म्हणजे आमचा जीव की प्राण! त्याचा पोस्टर दिसताच ते हॉप हॉप करत खाऊन टाकायचो.
सुसभ्य आणि सुसंस्कृत लोकांच्या मॉलमध्ये, एवढे गंडलेले एटीकेट आणि मॅनर्स बघणे दुर्मिळच. पण तक्रार तरी कोण कोणाकडे करणार, कारण आम्हाला बसायला अडवले की आम्ही लोळण घ्यायला तयार..
एक तक्रार कम विनंती मात्र मॉलच्या मॅनेजमेंटला करावीशी वाटली. आम्ही जेव्हा जेव्हा मॉल मध्ये येऊ तेव्हा तेव्हा एसीचे कूलिंग जरा वाढवून ठेवा. तेवढाच आम्हाला घाम कमी येईल 🙂

.
.

११ ऑगस्ट २०१५

ती हसते तेव्हा सेलिब्रेशनला सुरुवात होते, ती रडते तेव्हा सेलिब्रेशन संपते.
सर्वांना आपला बर्थडे केक तिच्या हातूनच कापून घ्यायचा असतो, केकचा पहिला तुकडा तिलाच भरवायचा असतो.
ईतकेच नव्हे तर पहिला घासही तिच्या हातूनच खायचा असतो.
मेणबत्त्यांना फुंकर मारायचे काम ती मोफत करते.
ती, आणि आपले नशीब आपल्यावर खुश असेल, तर सोबत फोटोलाही उभी राहते.
आजकाल आमच्या घरात सारे बर्थडे असेच सेलिब्रेट होतात., आजचा माझाही त्याला अपवाद नव्हताच 🙂

– हॅपी बड्डे परीज फादर 🙂

.
.

१६ ऑगस्ट २०१५

खादाडी करायची झाल्यास, बंदिस्त हॉटेलपेक्षा आम्हाला मोकळाढाकळा मॉलच परवडतो. पण आज तिच्या मावश्यांच्या भरवश्यावर हॉटेलमध्ये नेण्याची चूक नाईलाजाने हातून झाली.
आता मॉलमध्ये बागडणार्‍यांना हॉटेलचे नियम कुठे ठाऊक. आम्ही चढलो नेहमीसारखे टेबलवर, आणि पायातले सॉक्स काढायची संधीही न देता, कोणाला काही समजायच्या आतच, पार्टीशन ओलांडत शेजारच्या टेबलवर पोहोचलो.
झालं, अपेक्षेप्रमाणे पायातल्या सॉक्सने दगा दिला आणि धाडकन सोफ्यावर कोसळलो.

पण पडल्यावर, लागल्यावर, हट्टाने आम्हाला तेच करायचे असते हा आमचा नियम पडला.
आमचे डोके कुठे आपटले, की रडून झाल्यावर आम्ही पुन्हा हळूच त्या जागी डोके आपटून, ते आपटलेच कसे हे चेक करतो.
तर कुठल्या भोकात बोट अडकून, मोठ्या मुश्कीलीने सुटका झाल्यावरही, पुन्हा त्याच बोटाने त्या भोकाचे माप काढतो.

तर आजही आम्हाला कुठल्याही परीस्थितीत त्या टेबलवर स्वारी करायचीच होती. सुदैवाने हॉटेल रिकामेच असल्याने लागून असलेले चारही टेबल आमचेच झाले होते. या टेबलवरून त्या टेबलवर, आमच्यासोबत खेळायला सोबत हॉटेलचे वेटरही आले होते.
तब्बल तास-दिड तास दंगा घातल्यावर कसेबसे आम्ही सूप आणि स्टार्टर संपवून बाहेर पडलो. कारण मेन कोर्स म्हणजे आणखी तास-दिड तासांचा दंगा, आणि तो तिच्या आईबापाच्या स्टॅमिन्यात येत नसल्याने ते पार्सलच करून घेतले.

हॉटेलातून बाहेर पडताना, टिप द्यायला कंजूषी करतोस म्हणत बायकोने मला नेहमीसारखाच टिपचा योग्य आकडा सांगितला.
पण आज मात्र सर्विस टॅक्समध्ये को-ऑपरेशन आणि एंटरटेनमेंट टॅक्स जोडत मी आधीच जास्तीची टिप ठेवली होती 🙂

.
.

१७ ऑगस्ट २०१५

तिने आपल्या हातात मोबाईल द्यावा आणि आपण तिला हवा तो विडिओ लावून द्यावा हा काळ केव्हाच ईतिहासजमा झाला आहे.
हल्ली ती मोबाईल खेचून घेते आणि स्वत:च अनलॉक करते. मेनूमध्ये जाऊन विडिओप्लेअर उघडत, त्यातून योग्य त्या फोल्डरमध्ये शिरून, आपल्याला हवा तो विडिओ लावते. नाही आवडला तर नेक्स्ट विडिओ किंवा बॅकचे बटण दाबत वेगळ्या फोल्डरमध्ये शिरण्याची सोय आहेच. तेच ते विडिओ बघायचा वैताग आला की यू टर्न घेत यू ट्यूबकडे आपला मोर्चा वळवते. आमचा अर्धा डेटा प्लान तीच खर्च करते. नुसता पप्पांचाच मोबाईल नाही तर आईचा, आज्जीचा, आजोबांचा, मावश्यांचा, नाना-नानीचा, प्रत्येकाच्या मोबाईलमध्ये, विडिओ कुठे सापडतात आणि ते कसे बघायचे हे तिला ठाऊक.
आपल्या काळी बाबा या वयात टीव्हीचे चॅनेल कसे चेंज करायचे हे देखील आम्हाला माहीत नव्हते, अश्या तुलना करण्यात काहीच अर्थ नाही. कारण ही नुसती स्मार्ट जनरेशन नाही तर स्मार्टफोन जनरेशन आहे.
…… तरीही लहान मुलांना मोबाईलची सवय फारशी चांगली नाही असे वाटते खरे,
पण पप्पांच्या पोटावर बसून छाताडावर मोबाईला ठेवत जर ती विडिओ बघणार असेल, तर अश्या अनुभवाला नाही तरी कसे म्हणावे 🙂

.
.

१८ ऑगस्ट २०१५

जांभई आली की झोप येते असेच लहानपणी वाटायचे. पुढे कधीतरी समजले की शरीराला ऑक्सिजनची गरज असते तेव्हा जांभया येतात. हल्ली या शास्त्राची अनुभुती घेतोय.

अकरा साडेअकरा वाजता आम्ही जांभया द्यायला सुरुवात करतो. लोकांना वाटते की आता झोपेल ही पोरगी. मग झोपेल ही पोरगी. पण आम्ही मात्र ऑक्सिजनची टाकी फुल्ल करत असतो. एकदा ती झाली की तिच्या जिवावर बारा साडेबारापर्यंत दंगा घालतो. त्यानंतर पुन्हा जांभया द्यायला सुरुवात.. असे करता करता रात्री दोन अडीजच्या आधी काही आम्ही झोपत नाही. पण आमचे डोळे कधी मिटताहेत याकडे जे डोळे लावून बसलेले असतात, त्यांच्या झोपेचे मात्र खोबरे करतो.

कॉलेजात असताना मला निशाचर, रातकिडा, घुबड, वटवाघूळ अशी बरीच नावे पडायची. कारण टाईमपास असो वा अभ्यास, माझ्या आयुष्यात जे काही घडायचे ते रात्रीच!
तर आमची परी रात्रभर जागतच नाही, तर तिच्या बाबांना पडलेल्या नावांनाही जागतेय 🙂

.
.

२४ ऑगस्ट २०१५

पिक्चरमध्ये पहिला व्हिलन हिरोला मारतो, मग हिरो व्हिलनला धोपटून काढतो… आज ट्रेनची पाळी होती.
वाशी ते कुर्ला, ट्रेन आम्हाला हलवत होती. कुर्ला ते डॉकयार्ड, आम्ही ट्रेन हलवून सोडली. 🙂
आमचे नशीबही नेहमी एवढे चांगले असते की प्लेग्राऊंड आम्हाला नेहमी रिकामेच मिळते. त्याचा फायदा उचलत आज आम्ही या सीटवरून त्या सीटवर मून वॉल्क करत होतो.
पायात शूज घातले की आम्हाला सीटवर उभे राहायचे असायचे आणि काढले की ट्रेनमध्ये फेरफटका. शेवटी या मस्तीवर उतारा म्हणून घरी जाऊन आंघोळ करावी लागली. सोबत पप्पांचीही झाली.
पप्पांनी शेवटचे एका दिवसात दोन आंघोळी केव्हा केल्या होत्या हे त्यांनाही आठवत नाही. पण यापुढे बरेचदा होतील असे वाटतेय. 🙂

.
.

२६ ऑगस्ट २०१५

लांबलचक तिखट शेव!.. किंवा जिलेबीचा एखादा तुकडा, पप्पा आपल्या तोंडात ठेवतात आणि दुसरे टोक खात खात, परी जवळ येते..
तिच्या बोटाला काही ईजा झाल्यास, ते चोखायला म्हणून पप्पांच्या तोंडासमोर धरते..
पप्पा ऑफिसमधून घरी आल्यावर, कपाटातील ढिगारा उपसून एक टीशर्ट काढते. पप्पांना मग तेच घालावे लागते..
पप्पांना खोकला आल्यास, खोटा खोटा खोकला तिलाही येतो.. तिला शिंक आल्यास, एक खोटी खोटी शिंक पप्पाही काढतात..
गळ्यात पडणे, लाडात येणे.. गालाला गाल चोळत, पप्पांची दाढी कुरवाळत.. चुंबनांचा वर्षाव करणे.. या सर्वांची तर मोजदादच नाही..
नवरा बायकोच्या नात्यापेक्षाही आगळावेगळा,
बापलेकीच्या नात्यातही, आपलाच असा एक रोमान्स असतो 🙂

.
.

डायरीतील एक नोंद :-
तारीख – विस्मरणात टाकलेली ..

आयुष्य खूप सुंदर आहे..
फक्त मुलगी आजारी नाही पडली पाहिजे.

– तुमचा अभिषेक

 

आक्रोश! – (द्विशतशब्दकथा)

“अच्छा हुआ वो पाववालेका दुकान जला दिया. बच्चा देखके बेवकूफ बनाता था वो. ऐसाहीच मांगता था उसको. अब कलसे हम चाचाके दुकानसे पाव लेंगे…”

सायंकाळच्या वेळी शहर जाळपोळींनी उजळून निघाले होते. तसाच उजळलेला तो एक निरागस चेहरा. पाववाल्याला धडा मिळाला, आणि उद्या सुद्धा शाळेला सुट्टी असणार, या दुहेरी आनंदात झोपी गेला..

दुसर्‍या दिवशी भल्या पहाटे, शहर पुन्हा उठले.
पुन्हा पेटले.
उजाडता उजाडता काही दिवे,
पुन्हा मालवले..
कायमचेच..

त्याचे मात्र आज काहीतरी बिनसले होते. आवळलेल्या मुठी अन चिमुकल्या डोळ्यात फुललेला अंगार, ज्यात एक अख्खा जमाव जाळायची ताकद होती.
पण एक मूक आक्रोश करत त्याने ईतकेच विचारले,

ओये ऽऽ, चाचा को क्यू मारा??..

…………………………………………………………

……………………………………..

………………………
…………

एक नजर त्याने फलाटावरच्या ईंडीकेटरवर टाकली. टाय ठिकठाक केला आणि स्वत:ला समोरच्या गर्दीत झोकून दिले.
बांद्रा येईपर्यंत त्याला बसायला जागा मिळाली. क्षणभरासाठी त्याने डोळे मिटले. आईवडील, बहिणीचा साखरपुडा, ईंजिनीअरींगची डिग्री, सारे काही चित्रफितीसारखे डोळ्यासमोरून सरकले.

‘अगला स्टेशन अंधेरी..’ आवाजाने भानावर आला, तसे लगबगीने ऊतरला.
मगाशी जे ओझे त्याच्या हातात होते, ते ट्रेनमध्ये तसेच मागे सोडले होते. तरीही कसलेसे ओझे अजूनही उरावर, शिरावर बाळगल्यासारखे वाटत होते.

ईतक्यात ………. धडाम धूडूम .. क्षणार्धात हलके झाले.
लगोलग काही ओळखीच्या, तर काही अनोळखी.. रक्तमिश्रित किंकाळ्या कानावर आदळल्या..
काम फत्ते झाल्याची ग्वाही देणारा आक्रोश..!!

ओये ऽऽ, चाचा को क्यू मारा??..

कधीकाळी त्यानेच विचारलेल्या प्रश्नाचे उत्तर, आज त्याच्याकडेही नव्हते.

– तुमचा अभिषेक